مرتضی کاظمیان
زمان زيادی تا سوم آذر باقی نمانده؛ مهلت ۶ماهه تمديد شده‌ی توافق‌نامه‌ی ژنو در حال پايان است. شواهد نشان‌گر کش يافتن مذاکره و روندی است که از حدود يکسال و نيم پيش به‌شکلی فشرده جريان دارد. جمهوری اسلامی البته بيش از پيش، و به‌شکلی تأمل‌برانگيز، برای «نرمش قهرمانانه» و رسيدن به توافق، اجماع کرده است. گفت‌وگوهايی که شايد بتوان آنرا مهم‌ترين رويداد جمهوری اسلامی در حوزه‌ی سياست بين‌الملل دانست، به رويدادی منحصر به‌فرد تبديل شده؛ رخدادی که شايد تنها پايان جنگ و پذيرش آتش‌بس توسط آيت‌الله خمينی و سر کشيدن «جام زهر» در آن هنگام، با آن قابل مقايسه باشد. اهميت مذاکره با ۵+۱ و نائل آمدن به توافق تا بدان‌جاست که حتی «راست افراطی» نيز در ايران، موضعی توأم با سکوت و همسويی و رضايت پيشه کرده است. مواجهه‌ای که مبتنی است بر موضع و جايگاه شخص رهبر جمهوری اسلامی در مذاکره اتمی.
