امیر طاهری
ادثه دردناک روز دوشنبه گذشته که در خلیج عمان روی داد و براثر «آتش خودی» منجر به کشته شدن 19 افسر نیروی دریایی و زخمی شدن 15تن دیگر از آنان شد، نگاهها را به شکست جمهوری اسلامی در پیشرفتهسازی سیستم دغاعی واقعی جلب کرد؛ سیستمی که منعکس کننده منافع ایران به عنوان یک ملت باشد نه ابزاری برای پیاده کردن یک ایدئولوژی.
آموزشی که شاهد حادثه بود یکی از بسیاری آموزشهای طراحی شده برای محک زدن توان جمهوری اسلامی در جنگهای دریایی با «دشمن» بدون هویت مشخص بود و پیروز شدن درآن درگیریها به برکت چندین نسل موشکهایی که دراختیار دارند.
میل شدید ایرانی به موشکها از دهه هشتاد قرن پیش در دوره جنگ با عراق آغاز شد که درآن زمان ارتش صدام حسین توان موشکی را درانحصار خود داشت. درسایه حکومت شاه، ایران اهمیتی به موشکها نمیداد چون توان دستیابی به هواپیماهای جنگی بسیار پیشرفته را داشت. وقتی که ملاها درسال 1979 به قدرت رسیدند، ایران این امتیاز را از دست داد و با آن برتری نیروی هواییاش را. درطرف مقابل، عراقیها ازموشکهای «اسکاد» ساخت شوروی(الحسین) در کنار موشکهای «اگزوست» فرانسوی استفاده کردند بی آنکه تأثیرقابل توجه نظامی