امجد حسین پناهی
در مبارزه ي مليت هاي مختلف ايران، مبارزه ملت كرد, به لحاظ تاريخي و وضعيت كنوني عراق و منطقه،از حساسيت بيشتري برخوردار شده است. مبارزه مردم کردستان و جنبش مردم کرد یکی از جنبشهای ملی و دمکراتیک با پایگاه تودهای در خاورمیانه است که در معادلات و توازن سیاسی در این منطقه مؤثر و غیر قابل چشمپوشی است. در ایران و بعد از جنبش تودهای که منجر به قیام بهمن 1357 گردید، یکی از فاکتورهای دمکراسی خواهی و دفاع از سکولاریسم در مبارزات مردم ایران بودهاست. در شرایط کنونی هم، جنبش کردستان نه تنها یکی از پایه های مبارزات سکولار و دمکراتیک در ایران است، بلکه بر روند مبارزات و خواستهای ملی و مترقی ملیتهای ایران تأثیر فراوانی دارد. جنبش کردستان در انظارمردم ایران به عنوان مظهر مقاومت و ایستادگی در برابر حکومت شناخته شده و دارای اعتبار و جایگاه خاصی در میان اپوزیسیون ایرانی است و ارتباط تاریخی و تنگاتنگی با دیگر جنبشهای دمکراتیک در ایران پیدا کرده است.
مردم کردستان در انقلاب بهمن همراه با مردم ایران در یک مبارزه تودهای حضور پیدا کرده و در سرنگونی رژیم شاه فعالانه شرکت نمودند. بعد از استقرار رژیم جمهوری اسلامی ما شاهد مبارزه تودهای ـ مسلحانه در کردستان بودیم که اوج آن در جنگ شهرها در سال 59 بروز مییابد. بدنبال تسخیر شهرها و بسیاری از مناطق کردنشین توسط رژیم، این مبارزه کم کم به شکل مبارزه پارتیزانی فرا میروید که نهایتا این مبارزه پارتیزانی بعد از عقب نشینی احزاب مسلح به آن سوی مرزها به‌حضور فصلی فرا رفته است.
بر هيچکس پوشيده نيست که مبارزه مسلحانه در کردستان عليه جمهوري اسلامي، نقش بزرگي در توده اي و فراگير شدن مبارزه انقلابي عليه جمهوري اسلامي بازي کرد. اين مبارزه، تداوم مبارزه آشکار و تهاجمي توده هاي مردم کردستان را در شرايطي که جمهوري اسلامي در نقاط ديگر ايران سلطه فاشيستي خود را تثبيت کرده بود، امکان پذير کرد. اين يک واقعيت غير قابل انکار است که چنانچه در سال 57 احزاب سیاسی کرد نيروي مسلح ( پیشمرگ) را سازمان نمي دادند، کردستان بسرعت به جولانگاه گروه هاي مسلح مذهبي و باندهاي فئودالي و عشيره اي تبديل مي شد که مي توانستند جنبش هاي توده اي را در نطفه خفه کرده و مجال رشد و گسترش را از سازمان هاي مترقی بگيرند.
امروزه عده ای در بی ثمر بودن مبارزه مسلحانه داد سخن می دهند و مردم کردستان و سازمان های سیاسی اش را به خاطر در پیش گرفتن این سیاست در گذشته سرزنش می کنند و لیبرال مابانه در نفی خشونت و راههای خشونت بار و در مطلوبیت روش های مسالمت جویانه قلم فرسایی می کنند. به زعم آنها گویا عصر ما "عصر دیالوگ و گفتگو" است و مبارزه مسلحانه مانع پیشرفت شیوه های مدنی مبارزه سیاسی است. گویا مردم کردستان از ناحیه دست بردن به اسلحه زیان دیده اند.
آنها که مبارزه مسلحانه نیروی پیشمرگ و یا مبارزین کرد را مورد انتقاد قرار می دهند، وانمود می کنند که گویا روش مسالمت آمیز و دیالوگ برای کسب خواست های مردم ستمدیده کردستان وجود دارد و مبارزه مسلحانه امکان بهره برداری از آن را از بین می برد. اما این واقعیت تاریخی انکارناپذیر است که مبارزه مسلحانه با هجوم نیروهای رژیم اسلامی به مردم کردستان تحمیل شد. مردم کردستان آزادی می خواستند و چون مصمم بودند که از دستاوردهای دمکراتیکی که در جریان سرنگونی رژیم شاه به دست آورده بودند، دفاع کنند، ناگزیر شدند که دست به اسلحه ببرند. دفاع از این آزادی بدون جانفشانی میسر نبود. آنها به خشونت متوسل نشدند، بلکه در برابر خشونت ایستادگی کردند و از حرمت انسانی خود دفاع نمودند. وقتی نیروهای رژیم را عقب راندند و کردستان را یکبار دیگر از زیر سلطه رژیم سرکوبگر خارج کردند، در بسیاری از نقاط کردستان نمونه های ارزشمندی هم از زندگی مدنی و دمکراتیک را تجربه نمودند.
اکنون جامعه کردستان و ایران به نسبت آن روزها تغییرات مهمی را از سر گذرانده است.
ما شاهد ماهها اعتراض مردمی در خیابانهای شهرهای بزرگ و شاهد اعتصاب عمومی وسیع و سراسری مردم کردستان بوده ایم. قطعاً ما در دوره ای قرار داریم که توازن میان مبارزه سیاسی و مقاومت نظامی تغییراتی جدی نموده است، اما با همه اینها در کشوری دیکتاتورزده و در زیر سلطه میلیتاریزم جمهوری اسلامی، مردم کردستان نه میتوانند از سنت پیشمرگانه و مبارزه مسلحانه دست بردارند و نه درست است که خط بطلان بر نقش مقاومت مسلحانه بکشند. بالعکس حفظ نیروی پیشمرگ و نیروی مبارز کرد و مدرن نمودن آن از اهم وظایف همه نیروهای سیاسی در دوره آتی نیز خواهد بود.
این نیرو مبارز از دل مبارزات مردم کردستان برخاسته و از سوی جنبش این مردم نیز حراست میشود و نحوه دوام و بقایش نیز بستگی به این جنبش دارد. و تا وقتیکه آزادی فعالیت سیاسی و حزبی مقدور نیست، حضور یک نیروی نظامی مردمی یکی از ارکان برای حفظ توازن سیاسی در میان ما و دشمن است.
این ماهیت سرکوبگرانه رژیم مذهبی حاکم است که انقلاب را در ایران به سوی اشکال قهرآمیز سوق می دهد. با چنین چشم اندازی و در متن یک اتقلاب توده ای است که مبارزه مسلحانه نیروی مبارز کرد نیز جایگاه خود را پیدا می کند. با چنین چشم اندازی است که باید همه نیروهای سیاسی کرد بر ضرورت ادامه کاری و آمادگی نیروی مسلح و مبارز پا فشاری کنند.
