دکتر رحیم فرهمند
تاریخ بشر شاهد فراز و نشیب های فراوانی بوده است . در طول تاریخ، امپراطوری ها و قدرتهائی سر برآورده اند که برخی انسان ساز و تمدن ساز بوده اند و برخی ویرانگر و خانمانسوز . اقوامی بر جغرافیای جهان حکم رانده اند که ساخته اند و سازندگی را مأوا و مأمن ملت ها قراد داده اند و اقوامی نیز بر پهنه این جغرافیا تاخته اند و هر چه را که دیگران ساخته بودند به تلی از خاکستر بدل کرده اند.در سده های اخیر قدرتهائی ظهور کرده اند که برخی با ادعای برتری طلبی نژادی جهان را به آتش و خون آلوده اند و برخی دیگر با ادعای رهائی بشریت، میلیونها انسان را در اردوگاههای کار اجباری به کام مرگ فرستاده اند. در همین دو صد سال اخیر امپراتوری هائی به نام استعمار و آبادانی، خاک و خانه ملت ها را چون کیک، بریده و چون نان بر سفره خود تقسیم کرده اند. در این منازعه قدرت، تنها ملت هائی خانه و مال و جان خود را باخته اند که سکان مدیریت تاریخ خود را به نااهلان سپرده و یا از مدیریت متجاوزین بر خانه خود رنج برده اند . در طول دهه های اخیر تحولات عظیمی در نظام جهانی رخ داده است. نیروهائی در جهان رشد کرده و قدرت یافته اند که خواسته و می خواهند نظم جهانی را مطابق امیال و منافع خود مدیریت کنند. دمکراسی به شوه غربی و هدایت اقتصاد جهان به شیوه ای متمرکز، که بتواند تمامی پهنه جهان کنونی را در چنگ و کنترل بی کم و کاست خود داشته باشد، میدان رقابتی است که سرنوشت، تاریخ و فرهنگ و تمایلات ملل دیگر را تحت تأثیر خود قرار می دهد. سرمایه جهانی، همه پهنه جغرافیائی جهان را تیول خود می شناسد و می خواهد نظام های حکومتی، شیوه زندگی ملل و سازمان و توان تولید جمعیت های انسانی این کشور ها را به گونه ای سازمان دهد که همه و همه در خدمت ایده آلها و منافع او باشند. شکی نیست سیر طبیعی پیشرفت های بشری، بویژه گسترش ارتباطات، جهان را به دهکده ای تبدیل کرده است . ویژگی های مثبت این دهکده جهانی، ارتباطات، سرعت انتقال و تسهیل دسترسی به اطلاعات و تأثیرگذاری و تأثیرپذیری انسانها از یکدیگر را ممکن کرده و می تواند نشاط، انرژی و شادابی انسانها را در جهت همیاری بیشتر برای شتاب در حل مشکلات بشری و غنای فرهنگ، مبارزه با فقر، بیکاری، بیماری ها و بلایای طبیعی و غیر طبیعی و در یک کلام بهروزی و شادابی بشر افزایش دهد . صد البته که این یک روی سکه است. نیروهائی در همین مسیر، در تلاش اند تا آگاهی انسانها را به کژ راهه برده و زمینه را برای زیاده خواهی، سیری ناپذیری، قدرت و انحصار طلبی نیروهائی که تنها هدفشان استثمار انسانهای آرزومند است هموار نمایند. خطر گرایش اخیر در چند دهه گذشته به وضوح بیشتری احساس شده است. تأثیرات این گرایش انحصاری سرمایه، ملت هائی را به سوی بیماری های جدید و مرگ آفرین، قحطی، آوارگی، جنگ های داخلی، تجزیه کشور ها، جنگ و نسل کشی و تشدید اختلافات داخلی سوق داده است. این گرایش غالب و انحرافی را، قصد توقف نیست و عنقریب دامن ملت هائی را نیز خواهد گرفت که از مطامع آنان ناآگاه اند و یا برای مقابله با آن تدبیری نیاندیشیده اند. شکی نیست که تحولاتی چون \\\" بهار عربی \\\" که منجر به قیامهای گسترده و سرکوبهای خونین و بی رحمانه گشته ، نتیجه خواستها و نیازهای سرکوب شده مردم شریف منطقه است که دهه هاست گرفتار سلطه حاکمیت های بدوی، انحصارطلب و نالایق و سودجو اند. قیامهائی که به ناچار و نه توسط سازمانهای ملی و مردمی، بلکه به دست انبوه مردمانی رنجدیده و به تنگ آمده و سازمان نایافته ای صورت می گیرد که مجال هرگونه ابراز عقیده، مشارکت در امور و تشکیل نهادها و سازمانهای مردمی و قانونی برای مدیریت حیات اجتماعی، زندگی روزمره و رشد و شکوفائی اقتصادی و فرهنگی و در یک کلام بهروزی و سعادتمندی عامه مردم را از آنها گرفته است. نتیجه چنین قیامها و سرکوب هائی، آنچنانکه به رأی العین و هرروزه شاهد هستیم، تلفات تأسف بار و دلخراش جانی انسانهای بیگناه، نابودی زیرساختها و روساختهای اقتصادی، تعطیل پروژه های عمرانی و خدماتی و در نهایت تخریب همه دستاوردهائی است که با رنج و مشقت فراوان و با صرف بی رویه و اصراف های بی حد و حصر حاکمان فاسد، از سرمایه های ملی آن مردمان بدست آمده است. در نتیجه این درگیریها، بمبارانها وتداخل خشن و بی رحمانه نیروهای خارجی، همین دستاوردهای حداقل نیز در آتش جنگ نابود می شوند و و آنچه برجای می ماند، سرزمین های سوخته ای است که با صرف شیره جان، به بازسازی مجدد نیاز دارند. تازه اگر آنهم مقدور گردد. همه ما تجربه کرده ایم و می دانیم که نه التیام زخم ها و تأثیرات روانی این جنگ ها مقدور خواهد بود و نه جبران هزاران جان شیرین فرزندانی که در این جنگ تحمیلی و ناخواسته فدا شده اند. اینجاست که وابستگی این کشورها بیش از گذشته شده و زمینه برای حضور و خودنمائی شرکت های چند ملیتی و نفوذ بیشتر قدرتهای جهانی هموارتر می گردد. درحالیکه اگر نهادهای مدنی و سازمانهای سیاسی دلسوز، در این کشورهای دیکتاتورزده، امکان برپائی و رشد و مشارکت داشتند، نه زمان، اینگونه در حسرت و حرمان تلف می شد و نه انسانهای آزادیخواه رنج می دیدند و نه فرزندان این ملت ها در زندان و شکنجه گاه ها نابود می شدند. نه خانواده ها داغدیده می شدند و نه سیر حوادث به سوی عقب ماندگی، استبداد، حیف و میل ثروتهای ملی و درنهایت جنگ و وابستگی و سلطه بیشتر قدرتهای سرمایه میل می کرد. درنهایت، مردمان صلحجو و آزادیخواه آن کشورها نیز، مجبور نبودند به خشونت و قانون چشم در مقابل چشم دست یازیده و رهبران مستبد خود را اینچنین به خون کشند. امروز سیر حوادث به مسیری نگران کننده حرکت می کند و بهانه های قدرت های سود جو به مدد تبلیغات قدرتمند رسانه ای هر روز مستدل تر جلوه می نماید. تبلیغات وسیع و هماهنگی های گسترده بین المللی، دیگر امروز بر هیچکدام از ما پوشیده نیست. شاید همگی ما و بیش از همه، مسئولین این کشورها صدای ناخوشایند زنگ این خطر و تهدید را با وضوح و صراحت بیشتری می شنوند. احساس چنین خطری نزدیک، توجه همه ما را به عنوان آحاد این کره خاکی که در هر وجب از خاک آن سهیم ایم و هر ذره از سرمایه های آن از آن همه ماست و جان هرکدام از فرزندان این ملت ها ، جان عضوی از خانواده ماست، به اهمیت آزادی، صلح و ثبات، امنیت و آرامش، و هشیاری ملی، بیشتر جلب می کند. ** مسئولیت مطالب ارسال شده توسط کاربران به عهده خود ایشان می باشد و لزوماً نظر و یا مطلب مسئولین سایت نمی باشد
