جلیل روشندل
وقتی ایران در سال ۱۹۹۵ با روسیه قرارداد تکمیل رآکتور اتمی بوشهر را امضا کرد اصلاً فکر نمیکرد که خود را وارد چه دردسری کرده است. از ۱۹۹۵ تا به امروز روسها دارند روی این رآکتور کار میکنند. کمپانی زیمنس آلمان قبل از انقلاب شروع به ساخت این رآکتور کرد ولی بعداز انقلاب در راستای سیاست غربستیزی و ضدیت با تکنولوژیهای نوین، جمهوری اسلامی ایران آن را «خیانت آشکار به خلق ما» دانست و اقدام به تعطیل آن کرد. در خلال جنگ با عراق صدام حسین چهار بار رآکتور را بمباران کرد. اما روسها همچنان آماده بودند خرابیها را ترمیم، تکنولوژی آلمانی را به روسی تبدیل، و آنرا شُسته و رُفته تحویل ایران بدهند. پول زیادی هم مطالبه نمیکردند – فقط ۸۰۰ میلیون دلار. در شرایطی که ایران به بیش از بیست کشور اتمی توسل جسته بود تا اینکار را انجام بدهند پیشنهاد روسها نه تنها سخاوتمندانه بود بلکه بسیار هم اهمیت استراتژیک داشت چراکه ایران را از یک کشور مصرفکننده اتمی به کشورتولید کننده و مجهز به تکنولوژی هستهای