هانا کاویانی
«توافق يک مرحله ای» برای کسانی که مذاکرات هسته ای ايران را دنبال می کنند، موضوع تازه ای نيست. بارها در اين ماه ها مقام های هر دو سوی مذاکرات هسته ای، بر اين جمله مشهور تاکيد کرده اند که تا زمانی که طرفين بر سر همه موضوعات توافق نکنند، گويی بر سر هيچ موضوعی توافق نکرده اند. اما وقتی عالی ترين مقام ايران، آيت الله علی خامنه ای بر اين موضوع تاکيد می کند، محافل خبری و تحليلی بار ديگر به سراغ اين موضوع رفتند و «توافق يک مرحله ای» به صدر اخبار بازگشت. ايران و ۵+۱ وقتی نتوانستند در وين، در آذرماه گذشته، به يک توافق جامع و نهايی دست يابند، و تصميم به تمديد گفتگوها گرفتند، دو مهلت را برای خود تعيين کردند؛ يکی پايان ماه مارس (اوايل فروردين) برای دستيابی به يک چارچوب کلی يا توافق سياسی، و سپس پايان ماه ژوئن، تيرماه ۹۴، برای نهايی کردن جزييات و دستيابی به توافق جامع و نهايی. به نظر می رسد تعيين همين دو مهلت، موجب شد که اين تصور پيش آيد که ايران