منصور امان
شگردهای امنیتی "دولت تدبیر و اُمید"؛ حنایی که دیگر رنگ ندارد
شرط وزیر ارشاد برای دادن مُجوز به خوانندگان و نوازندگان ممنوع الکار، این بار به تمامی پرده از شگرد امنیتی دولت "تدبیر و اُمید" برای حفظ فضای بسته و خفقان سیاسی و فرهنگی برگرفته است.
آقای سیدعباس صالحی روز یکشنبه در پاسُخ به سووالی پیرامون وضعیت هُنرمندان ممنوع شده از فعالیت، ابتدا مسوولیت حذف قهری آنها از صحنه را به گردن "مراجع" افکند تا سپس همینان را نیز طرف حساب و مسوول رفع آن مُعرفی کند. به این ترتیب او دستگاه عظیم تفتیش، سانسور و فشار ارشاد اسلامی را مُهره ای کوچک و بی اثر جلوه داد که نه سیاست پرداز است و نه تصمیم گیرنده و "مراجع" بر گُرده اش نشسته اند و راه می برند.
متُدی که وزیر ارشاد اسلامی برای توجیه موضوع و دست بسر کردن مُعترضان به کار بسته، نمودی از سیاست فراگیر دولت "اعتدالی" برای مُدیریت امنیتی چالشها است. آقای روحانی و دستیاران وی برای مهار و پایش نیروی آزاده شده مُطالباتی و اعتراضی در دوران "عقب نشینی قهرمانانه نظام"، راهی دیگر و بهتر از توسُل به روشهای غیرمُستقیم و با واسطه سرکوبی ندارند؛ شیوه ای که فریبکاری، گُفتار درمانی، مُنحرف ساختن مسیر مُطالبات و اعتراضها، گُمراه کردن مُخاطبان و سر