امید بهرنگ
وعده های ۲۰ ساله آمریکا و جامعه جهانی توهمی جان سخت را در میان بخش های عمده ای از مردم افغانستان – به ویژه جامعه شهری – دامن زد. حتی نیروهای مترقی، چپ یا سابقاً چپ نیز در خیالات خود سرگرم مغازله با “جامعه مدنی” وعده داده شده بودند. استراتژی “جامعه مدنی” همچون سمی، همگان را بی حس کرد. تا زمانی که مردم اسیر چنین استراتژی های گول زننده باشند قادر نخواهند بود مستقلانه صحنه نبرد را تعیین کنند. درنتیجه با بهت زدگی و ناامیدی و با سستی و کرختی به سرنوشتی که دیگران برای شان رقم می زنند تن می دهند
طالبان بار دیگر قدرت مرکزی را در افغانستان به دست گرفت. بی شک مردم افغانستان با دورانی به مراتب دشوارتر از قبل روبرو خواهند شد. جنایت های سازمان یافته عظیمی در راهند. همگان در حیرت و وحشت به سر می برند و حس خنجر از پشت خوردن و ناامیدی در میان مردم بیداد می کند. بیش از همه دهشت بزرگی زنان و دختران افغانستانی را به ویژه در شهرهای کلان فراگرفته است. طالبان مانند تمامی همپالگی های بنیادگرای دینی در گام نخست از زنان انتقام خواهد گرفت.
اما در پس پرده معاملات کثیف پنهانی، اعمال شرارت بار، جنایت های و خیانت های آشکار قدرت های امپریالیستی به ویژه آمریکا و دیگر قدرت های ارتجاعی حقایق مهمی نهفته