انعام کجه جی
روزنامه نگار ونویسنده
مها حسن این کار را کرد. به نظر من، او اولین رمان عربی تعاملی را نوشت. منظور از این عبارت، متنی است که تنها بر آنچه روی کاغذ نوشته شده تکیه ندارد، بلکه خواننده را به پیوندهایی که در حاشیه ذکر شده‌اند ارجاع می‌دهد و او را دعوت میکند که این آهنگ یا آن موسیقی را که در رمان ذکر شده، بشنود. شما گوشی هوشمند خود را برمی‌دارید و لینک را اسکن می‌کنید، و مانند یک جن، ضبط صوتی مورد نظر برایتان پخش میشود.
مها حسن نویسنده‌ای سوری است که در فرانسه زندگی میکند. او کُرد است و زبانش عربی. دوگانگی زیبایی که در صورتی که هر دو زبان را به خوبی بیاموزی، به شکلی دلنشین در می‌آید. اما وضعیت نویسنده مانند وضعیت قهرمان رمانش است که زبان اجداد خود را نیاموخته. اگر ما مها را می‌شناسیم که با پشتکار می‌نویسد و نوشتن را اکسیر زندگی‌اش کرده، قهرمان رمان کیست؟ آیا او فالنتینا است که به فرانسه صحبت میکند و نمی‌تواند یک کلمه به کردی بگوید؟ یا فرانسواز، تالین، خزاما یا دلشان؟
ممکن است که مهاجرت زبانی قهرمان «مقام کُرد»،
